Μετάβαση στο περιεχόμενο

😄 Ιστορία 7 — «Το Τέρας που Φτερνιζόταν στη Φωλιά του Άργκος»

Το Τέρας που Φτερνιζόταν

Το πρωινό στη Λιμνούλα ξεκίνησε αλλιώς: Όχι με τραγούδια… Όχι με βουτιές… Αλλά με—

«ΑΑΑΑΑ-ΨΟΥΟΥΟΥ!»

Ένας τεράστιος ήχος, τόσο δυνατός που τρία φύλλα έπεσαν από τα δέντρα.

Ο Πίθηκος πήδηξε πάνω σε ένα κλαδί.

«Αυτό δεν ήταν αεράκι!» είπε σαστισμένος.

Οι δύο παπαγάλοι, που είχαν να εμφανιστούν πολλές μέρες, προσγειώθηκαν πανικόβλητοι.

«Ερμή! Πρέπει να έρθετε αμέσως!» φώναξαν μαζί.

«Στη φωλιά του Άργκος… υπάρχει… ΤΕΡΑΣ!»

Το Ελαφάκι τινάχτηκε. «Τέρας; Δηλαδή… επικίνδυνο;»

Οι παπαγάλοι κούνησαν τα κεφάλια τους δεξιά–αριστερά με τόση δύναμη που φτερά τινάχτηκαν παντού.

«Όχι, όχι! Αστείο τέρας! Αλλά… κάνει ζημιά! Και φτερνίζεται ΠΟΛΥ.»

Ο Ερμής αναστέναξε. «Ας πάμε να δούμε τι συμβαίνει.»


🐗 Στη φωλιά του Άργκος

Η παρέα έφτασε στη βραχώδη περιοχή. Η φωλιά του Άργκος, φτιαγμένη από μαγικές πέτρες, έτρεμε σε κάθε—

«ΑΑΑΑΑ-ΨΟΥΟΥΟΥ!»

Ο Άργκος έτρεχε γύρω–γύρω, πανικόβλητος.

«Κάντε κάτι! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΑ ΦΤΕΡΝΙΣΜΑΤΑ! ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΚΑΤΕΨΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ!»

Ο Τιμόθεος σήκωσε το χέρι ήρεμα.

«Τι… ακριβώς φτερνίζεται;»

Ο Άργκος έδειξε μέσα στη φωλιά. «Αυτό… αυτό εκεί!»

Και τότε…

Από το σωρό με τις πέτρες ξεπρόβαλε ένα πλάσμα:

  • Ήταν στρογγυλό
  • Τριχωτό
  • Με τεράστια μύτη
  • Και τεράστιο χαμόγελο

Και πριν προλάβει κανείς να μιλήσει—

«ΑΑΑΑ-ΨΟΥΟΥΟΥ! ΠΡΙΚ! ΠΡΙΚ! ΠΡΙΚ!»

Τρεις πέτρες πετάχτηκαν στον αέρα, έπεσαν στο κεφάλι του Πίθηκου, και ο Πίθηκος έμεινε ακίνητος με ένα ύφος "Εγώ γιατί;".

Το πλάσμα κουκουλώθηκε με την ουρά του και είπε με λεπτή φωνούλα:

«Συγγνώμηηη… έχω αλλεργία στη λάμψη των πετρών…»

Ο Ερμής πλησίασε.

«Και ποιος είσαι εσύ, μικρέ;»

Το πλάσμα τίναξε τη μύτη του. «Είμαι… ο Φτερνιστούλης

Ο Πίθηκος γέλασε τόσο δυνατά που έπεσε από το κλαδί. «Φτερνιστούλης;;;»

«Μην τον κοροϊδεύεις,» είπε το Ελαφάκι. «Κι εγώ φταρνίζομαι στην γύρη.»

Ο Φτερνιστούλης σκούπισε τη μύτη του με το φτερό ενός παπαγάλου (ο παπαγάλος δεν το πρόλαβε αυτό).

«Εγώ… κοιμόμουν ήσυχα… αλλά αυτές οι πέτρες λάμπουν πολύ. Με κάνουν να… ΑΑΑ—ψουου—»

Ο Άργκος έβαλε τα δύο πόδια στο κεφάλι του. «Δεν αντέχω άλλοοο! Θα μου γκρεμίσει τη φωλιά!»


😂 Το αστείο σχέδιο της παρέας

Ο Τιμόθεος σκέφτηκε μια ιδέα.

«Γιατί δεν τον βοηθάμε να βρει ένα μέρος με… λιγότερη λάμψη;»

Ο Πίθηκος φώναξε: «Ένα μέρος που δεν γυαλίζει!»

Ο Άργκος σκέφτηκε λίγο. «Ε… λίγο πιο πέρα υπάρχει ένα Μεγάαααλο Λάκκο με… λάσπη. Σκούρα. Μη λαμπερή. Το τέρας δεν θα φτερνίζεται εκεί.»

Ο Φτερνιστούλης γούρλωσε τα μάτια με ενθουσιασμό. «Λάσπη;! ΛΑΤΡΕΥΩ τη λάσπη! Κάνει πλουφ-πλουφ

Ο Πίθηκος πήδηξε επάνω στον ώμο του Ερμή. «Πάμε να σώσουμε τον Άργκος από τη μύξ— εεεεε… τους φταρνισμούς!»

Οι παπαγάλοι πέταξαν μπροστά.

«Από δω! Μόνο προσοχή! Έχει πολύ βρεγμένη γη!»


🟤 Ο Μεγάλος Λασπόλακκος

Φτάνοντας στο σημείο, το πλάσμα άρχισε να τρέχει.

«ΛΑΣΠΗΗΗ!» φώναξε.

Και…

ΠΛΟΥΦ!

Έπεσε με φόρα μέσα και χάθηκε τελείως. Η παρέα πάγωσε.

Μετά από 2 δευτερόλεπτα…

«ΓΕΙΑ ΣΑΑΑΑΣ!»

Πετάχτηκε ξανά, καλυμμένος μέχρι τα αυτιά με λάσπη, και… δεν φτερνίστηκε.

«Νιώθω ΤΕΛΕΙΑ! Η λάσπη μου κλείνει τη μύτη! Δεν φτερνίζομαι πια!»

Ο Άργκος ξαναβρήκε το χρώμα του. «Δόξα στο δάσος… ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!»

Οι παπαγάλοι πετούσαν γύρω–γύρω χαρούμενοι. Το Ελαφάκι γελούσε. Ο Πίθηκος βούτηξε το χέρι του στη λάσπη και έβαλε μια "μουσούδα" λάσπης στον Τιμόθεο.

«Τώρα είσαι τίγρης της Λασπουχώρας!» είπε.

Ο Τιμόθεος χαμογέλασε μέχρι τα αυτιά.


⭐ Ένα νέο φίλος… ίσως

Ο Φτερνιστούλης κάθισε μέσα στη λάσπη σαν βασιλιάς.

«Μπορώ να μείνω εδώ; Δεν θέλω να ενοχλώ τον Άργκος… αλλά… μου αρέσει να είμαι κοντά σας!»

Ο Άργκος τον κοίταξε… και για πρώτη φορά χαμογέλασε πλατιά.

«Άκου, μικρέ. Αν δεν φτερνίζεσαι… Τότε… Ναι. Μπορείς να μείνεις εδώ δίπλα στη φωλιά μου.»

Οι παπαγάλοι χειροκρότησαν με τα φτερά τους.

Ο Φτερνιστούλης βούτηξε ξανά στη λάσπη πανευτυχής.


🌈 Επίλογος

Στην επιστροφή, ο Πίθηκος είπε:

«Και ποιος θα το περίμενε… Ότι το "τέρας" ήταν απλώς… ένας αλλεργικός μπαλούφος!»

Όλοι γέλασαν. Ακόμη και ο Ερμής — που σπάνια γελούσε δυνατά.

«Η μέρα ήταν παράξενη… αλλά καλή,» είπε.

Και οι παπαγάλοι φώναξαν από ψηλά:

«Θα τα λέμε πιο συχνά! Δεν θα ξαναχαθούμε!»

Η παρέα χαμογέλασε. Γιατί κάθε μέρα στο δάσος… φέρει και μια αστεία έκπληξη.