🌟 Ιστορία 8 — «Το Μυστικό Τραγούδι των Φωτεινών Πετρών»¶
Το πρωινό στη Λιμνούλα ήταν πιο φωτεινό από άλλα πρωινά. Όχι επειδή ο ήλιος έλαμπε περισσότερο… αλλά επειδή η Φωτεινή Πέτρα που κρατούσε ο Λότο στο μικρό του σάκο άστραφτε από μόνη της.
Ο Ερμής πλησίασε και την κοίταξε προσεκτικά.
«Σήμερα… είναι ανήσυχη», είπε σιγανά.
Ο Τιμόθεος τινάχτηκε ενθουσιασμένος. «Ίσως θέλει να μας πει κάτι!»
Πριν προλάβουν να πουν άλλη κουβέντα—
ΜΠΡΟΥΦ-ΑΑΑΑΑ-ΨΟΥΟΥΟΥ!
Από τη δυτική πλευρά ακούστηκε ένα τεράστιο φτέρνισμα.
Οι παπαγάλοι προσγειώθηκαν λαχανιασμένοι.
«Ελάτε γρήγορα! Ο Άργκος… και ο Φτερνιστούλης… χρειάζονται βοήθεια!»
Ο Ερμής κατένευσε. «Πάμε.»
🐗 Στη Φωλιά του Άργκος¶
Όταν η παρέα έφτασε, η σκηνή ήταν χαοτική.
Οι μαγικές πέτρες του Άργκος έτρεμαν. Ο Άργκος προσπαθούσε να τις κρατήσει στη θέση τους. Και ο Φτερνιστούλης…
«ΑΑΑ—ΨΟΥΟΥΟΥ!»
Μια πέτρα εκτοξεύτηκε και προσγειώθηκε στην ουρά του Πίθηκου.
«Γιατίιιι εγώωωω;» ούρλιαξε ο Πίθηκος.
Ο Φτερνιστούλης βούτηξε στη λάσπη. «Συγγνώμη… αλλά αυτές οι πέτρες σήμερα… λάμπουν πιο πολύ από ποτέ! Με κάνουν να… ΑΑΑΑ—»
«Κράτα τη μύτη σου!» φώναξε ο Άργκος.
Ο Λότο πλησίασε. Η δική του Φωτεινή Πέτρα άρχισε να λαμπυρίζει δυνατά.
«Ερμή… νομίζω ότι… η δική μου πέτρα αντιδρά…»
Ο Ερμής έγειρε το κεφάλι. «Αυτό δεν είναι τυχαίο.»
Και τότε… όλες οι πέτρες —του Άργκος και του Λότο— άρχισαν να εκπέμπουν έναν βελούδινο, βαθύ ήχο, σαν τραγούδι.
Οοοοοουυυυμ…
Ο Φτερνιστούλης σταμάτησε να φτερνίζεται. Η παρέα έμεινε ακίνητη.
Ο Τιμόθεος ψιθύρισε:
«Το… ακούτε κι εσείς;»
Ο Ερμής είπε:
«Οι πέτρες… μιλάνε η μία στην άλλη.»
✨ Το Ίχνος του Φωτός¶
Ξαφνικά, ένας μεγάλος βράχος στη φωλιά του Άργκος άνοιξε σαν πόρτα. Μια αχτίδα φωτός ξεπήδησε από μέσα, δείχνοντας ένα μονοπάτι που δεν υπήρχε πριν.
Η πέτρα του Λότο έλαμψε. «Μας δείχνει δρόμο…»
Ο Άργκος αναστέναξε. «Δεν έχω μπει ποτέ εκεί μέσα.»
Ο Πίθηκος αναπήδησε. «Μυστικό μονοπάτι; Εγώ πάω!»
«Πάμε όλοι μαζί», είπε ο Ερμής.
🪨 Στο Εσωτερικό των Βράχων¶
Το μονοπάτι ήταν γεμάτο μικρές φωτεινές πέτρες που έλαμπαν σαν ψιθυριστά αστέρια.
Το Ελαφάκι πλησίασε τον Άργκος. «Είναι λίγο… μαγικό, έτσι;»
Ο Άργκος έγνεψε. «Πολύ περισσότερο από όσο πίστευα.»
Στο τέλος του μονοπατιού βρισκόταν μια μεγάλη πέτρα, πιο λαμπερή από όλες.
Η πέτρα του Λότο άρχισε να πάλλεται.
Πινγκ… πινγκ… πινγκ…
Ο Φτερνιστούλης κάλυψε τη μύτη.
«Ωωωχ… νομίζω θα… Ααα… Ααα…»
Αλλά δεν φτερνίστηκε.
«Περίεργο… αυτή η πέτρα δεν με πειράζει…»
Ο Ερμής άγγιξε την μεγάλη πέτρα.
Και τότε… μία απαλή φωνή —ούτε αντρική ούτε γυναικεία— αντήχησε στο μυαλό όλων.
«Καλώς ήρθατε… μικροί φίλοι του δάσους.»
Όλοι ταράχτηκαν.
«Μίλησε;!» είπε ο Τιμόθεος.
«Δεν είμαι ζωντανή όπως εσείς… είμαι μνήμη. Μια μνήμη πολύ παλιά.»
Ο Ερμής ρώτησε:
«Μνήμη… τίνος;»
Η πέτρα φώτισε το δωμάτιο.
«Οι φωτεινές πέτρες δεν είναι μόνο φως. Είναι θραύσματα μιας αρχαίας μαγείας. Φτιαγμένες για να καθοδηγούν, να προστατεύουν, και να ξυπνούν όταν ο κόσμος χρειάζεται ισορροπία.»
Ο Λότο έσφιξε την πέτρα του. «Γι' αυτό με έκανε να νιώθω ασφαλής…»
«Ναι, μικρέ Λότο. Κάθε πλάσμα που ψάχνει σπίτι… τις νιώθει.»
Ο Φτερνιστούλης σήκωσε το χέρι.
«Και εγώ γιατί φτερνίζομαι;»
«Γιατί έχεις μέσα σου λίγη από την παλιά μαγεία. Οι πέτρες… σε ξυπνούν.»
Ο Φτερνιστούλης άνοιξε διάπλατα τα μάτια. «ΕΓΩ;;; Έχω μαγεία;!»
Η πέτρα σκιαγράφησε έναν χάρτη στο έδαφος. Πέρα από το Μεγάλο Ποτάμι… ένα μονοπάτι οδηγούσε βόρεια.
«Η πηγή αυτής της μαγείας… βρίσκεται πολύ μακριά. Και μια μέρα… κάποιοι από εσάς θα πρέπει να φτάσουν εκεί.»
Ο Τιμόθεος ψιθύρισε:
«Το… Αιθερόφωτο…»
Η πέτρα έβγαλε μια απαλή τελευταία λάμψη.
«Όχι σήμερα. Αλλά σύντομα… θα ακούσετε ξανά το τραγούδι μας.»
🌈 Επιστροφή στη Λιμνούλα¶
Έξω, ο ήλιος έλαμπε κανονικά.
Ο Φτερνιστούλης πήρε μια βαθιά ανάσα.
«Δεν φτερνίζομαι πια! Νομίζω… οι πέτρες και εγώ… τα βρήκαμε.»
Ο Άργκος γέλασε. «Καλωσήρθες στη λάμψη, μικρέ.»
Ο Τιμόθεος κοίταξε την παρέα. «Μας περιμένουν πολλές περιπέτειες ακόμα…»
Ο Ερμής χαμογέλασε. «Και το δάσος θα μας δείχνει πάντα τον δρόμο.»
Τα ψαράκια έκαναν έναν φωτεινό κύκλο — σαν χειροκρότημα.
Και κάπου βαθιά μέσα στους βράχους… η μεγάλη πέτρα έκανε ένα τελευταίο:
«Ντιν…»